RAMADAN MUSLIU – PSHERËTIMA (cikël me poezi)

RAMADAN MUSLIU

PSHERËTIMA

ZEMRA E GJËRAVE
Vendi ku shpërthen shpirti 
ka formë eliptike 
në një thjerrëz 
prej nga pikon kristali 
dhe drita astrale 
aty është pika 
ku drita kalon në akull 

Gjërat materiale 
nëpër vrimën e zezë në bebëz 
treten në pafundësi 
nga fuqia e ëmbël e gravitacionit 
Dhe qenia ime 
nëpër një gjandër të padukshme 
bie e lirë në zemrën e gjërave 

KOMETA E HALEJIT 
Fluturoi kometa e H.alejit 
fluturoi e shkreta 
duke lënë bishtin plot pluhur 
në qiellin e vizatuar në letër 

Nuk e di në cilën koordinatë 
u rrëzua hija e saj 
se u përplas te këmbët e mia 
që ngarendin nëpër vite 

Edhe sot e tërheq këmbën zvarrë 
nëpër oborrin mbushur me gropa 
mbase e tërheq fatin 
me shtatëqind dreqën përmbrapa 

Po erdhi edhe një herë 
do ta kap për bishti 
e ta tërheq zvarrë 
si Rexha kalin e vet 
para se të hyjë në gjerdek 

Shih si po më rreh zemra nga gëzimi 
si uzengjia në timpanin e veshit 
kur ora e mësimit të edukatës 
merr fund 

ANDRRA E JETËS
Me një krahër me brymë 
kaloi tinëzisht vjeshta 
nëpër flokët e mi: fijet e argjendta 
ndahen në dysh mbi vetulla 
dhe vazhdojnë krela-krela 
rritjen në bronz 

Dhe prapë dritë neoni 
përzier me borë 
ndriçon ballin tim 
me shiritat magjikë të moshës. Lëng 
vetëtimash 
pikon nga damari i fshehur i dritës 
në strall. Ndërsa netëve të vona 
nën ndriçimin e ftohtë 
zgjohet në kafaz 
dhe zë e këndon bilbili 
për retë e bardha në qiell tek pikojnë 
currila kristali 
për gjethet e verdha të vjeshtës 
që dridhen në erë nga frika e moshës 

O imagjinatë që trillon në errësirë 
peizazhe të gdhendura në metal 
porta të hapura të parajsës 
bunacën e detit në pëlhurë. Derisa të fryjë 
era mbi xham dhe t’i fshijë 
të gjitha mbetjet 
nga andrra e madhe e jetës 

PSHERËTIMA 
Sa çel e mshel sytë u ngjit mbi çati 
nëpër ato shkallë të thyera të moshës 
për ta ndrequr tjegullën 
prej nga pikon shiu 
Një gëzim i papërshkrueshëm 
lëkund gjandrat nga vendi 
sa telat nga vjen drita jeshile 
u këputën 
Ato re të zeza, ai peizazh gri 
ajo ëndërr e përhimtë e fëmijënisë 
filluan të zbardhen nga psherëtima 

NË ASHENSOR 
Posa hyra në ashensor 
iku rryma. Në terr të zihet fryma 
sa s’ta merr mendja kurrë 
sa të duket vetja si pupla 
si të ishe hije në purgator 

Përjashta dikush flet 
për mushkonjat që po vijnë nga plehrat 
se gjithçka është bërë pleh 
edhe jeta 
edhe vdekja 
ndjenjat dhe fantazia 
se vetëm njeriu vazhdon të qëndrojë 
në degën e vet të tharë 
dhe prapë të hedhë gurin nga lart 
dhe ta fshehë dorën 

Optimizmi më jep sinjal se po soset 
se sa pak jam i përgatitur për jetë 
se një dreq hije 
fshehur është në mushkëri 
e se prej atje kërcënon 
se do të më hedhë në humnerë 

Dhe përnjëherë nëpër flegrat e hundës 
një vrushkull ajri më thotë 
se erdhi rryma 
se drita e optimizmit u ngjall 
nga drita e ndezur e llambës 
dhe tani plot gëzim mund të ngjitem 
përpjetë 
deri në dhomën time nën çati 

NATYRË E VDEKUR 
Shtrirë gjerë e gjatë në pëlhurën 
e stolisur me pak borë 
me një trëndafil të bardhë në mjedis 
e me ca gjethe mbi vendet e turpshme 
në dërrasë të kalbur 
bënte pozë nudo për pikturë 

Hija e natyrës së vdekur në fytyrë 
me ca njolla gjaku në mollëza 
e një fletë hardhie mbi tavolinë 
dhe një dritë llambe 
në vend të dritës së qirit 

U zgjova nga hovi krijues 
dhe bërtita në kupë të qiellës 
çdo gjë është abstrakte 
derisa zemra i rreh 
pa pushuar në pëlhurë 

Currilat e dushit të ftohtë 
rridhnin nga çatia në dhomë 
e syri plot lakmi 
shikonte 
mollën në frigorifer 

USHQIM I THATË 
Shtron gazetën mbi tryezë 
e vë ushqimin mbi të 
dhe duke lexuar 
përtyp mbeturinat 
e ditës së djeshme 

Ke vendosur të mbash dietë 
të vësh një kufi 
mes ashtit dhe mishit 
mes gjërave që treten në ujë 
dhe atyre në acid 

Oh jetë e ëmbla jetë 
do ta zhveshësh vetveten 
siç zhvishet misri në vjeshtë 
nga e kaluara e tij prej uji 

Kështu i hollë nga mendja 
hap pas hapi i afrohesh 
parajsës që lulëzon mbi këtë tokë 
që e kemi para syve 
e s’e shohim 

E mbështjell gazetën 
mbeturinat i fut në qese plastmasi 
bashkë me fotot e të vdekurve 
që rrëshqasin nga letra 
se kafshata e fundit 
u ka mbetur në fyt 

SEZON GJAHU 
Sa është këtu 
sa fshihet në atë kaçubë akulli 
lepuri 
që ikur ka nga barku 

Tani të gjithë jemi trima 
të paepur në atë pyll të lulëzuar 
të trëndafilave të egër 
rrethuar nga telat me gjemba 

Këndojmë duke ecur 
mes shkurreve të dendura 
të kopshtit 
fishkëllejmë në kupë të qiellit 
kur ecim përmidis kaçubave 
Po unë kam frikë ende 
dhe natën vetëm me hijen time 
dal në kopsht për gjah 

Të tjerët nëpër festa 
le të shtien me armë 
në kokën e tyre 
le të pshurren në shtrat 
e le ta bëjnë në brekë 
në pikë të ditës 
kush është trim 
se njeriu në jetë 
dy herë bëhet fëmijë 

FATI I KEQ 
Duke pritur në radhë 
dikush për gazetë 
tjetri për letër tualeti 
u bëmë edhe vetë 
për t’u hedhur në plehra 
Befas fotografia jote rrëshqiti 
nga faqja e parë e gazetës 
dhe u derdh mbi tavolinë 
Këmbadoras dole nga lëkura 
dhe hyre në radhën e gjatë 
të atyre që presin 
para banjos publike 

Pahetueshëm edhe fati 
na iku nga dora dhe rrëshqiti 
nëpër tubat e pistë të kanalizimit 
Po munde dil nga lëkura 
siç dole nga gazeta 
dhe përqafo me radhë 
fotografitë tuaja të varura 
në shtyllat e betonit buzë rruge 

KËNGË BURRI 
Vetëm me mendje është këtu 
se njërën këmbë e ka në varr 
e tjetrën në hijen e rrapit 

I ndjekur si ujku nga uria 
bredh nëpër fushat 
e pamata të imagjinatës 
dhe nuk gjen strehë 
as në tokë as në qiell 
për ta shtrirë shtatin 
për vetëm një minutë pushim 

Shëtitja nëpër oborrin me gjelbërim 
i erdhi në majë të hundës 
se tani ia zë frymën edhe oksigjeni 
që vjen nga tubat 
e një bombole prej çeliku 

Ata i qepin lëkurën 
derisa ai vetë qep 
ëndrrat e bëra copë-copë 
nga gërshërët e nostalgjisë 
për barkun e nënës 

Historia e shkruar pa gabime 
me të gjitha faktet 
me arsye gjaku 
i rri varur te këmbët 

Shpesh fishkëllen nën hundë 
duket se e këndon 
një histori të vjetër 
saqë dikush tha lëre të këndojë 
se vaji i burrit është kënga

Zgjodhi dhe përgatiti: SHABAN  CAKOLLI
Marrë nga linku i faqes filolet.com:

Të tjera poezi nga Ramadan Musliu mund të gjeni këtu.