MITRUSH KUTELI – ÇAST LAMTUMIRE

MITRUSH KUTELI

ÇAST LAMTUMIRE

             Djalit

… Pra, bir, mos qaj: ky është ligji e qënies
Të vijë rrotull dhe të kthehet rishtas
Përbrenda gjirit t’amës s’amëshuar
       Të mosqënies.

Ku janë ata që patën qënë? Shkuan
Atje ku qenë – lanë prapa tyre
Një tingull n’erë, shuar dalëngadalë,
       Si çdo qënie.

Nga shtati i tyre ngjizet rishmë jeta
Që duhet rrojtur: mbajtur, vojtur, falur
Kur çasti i madh troket në derën tonë
        Urdhëronjës.

Koprace është jeta në të mira
Dhe dorëhapur gjëmash dhe mënxyrash –
Të gjitha duhen hequr dhe duruar
        Zemërkthjellët.

Un’ rrethin tim e mbylla keq a mirë,
Si vdekëtar i thjeshtë – hallkë e lidhur
Dhe shkoj i velur hojesh dhe sherbelesh
        Pa keqardhje.

Do rroj, shpresoj, ca kohë, brenda teje
Se kjo ka qenë ëndra ime: shpirtin
Tim trashëgim të ta le pas vdekjes
        Siç e mora.

Vazhdo dhe ti të jetës shteg, të shkruar:
Të larta mos lakmo – se shtypës bëhesh
As poshtë shumë mos rrëshqit, se shtypesh,
       Qofsh i lumtur!

Të tjera poezi nga dhe për Mitrush Kutelin mund të gjeni këtu.