NDUE DEDAJ – ASGJË S’ËSHTË SI MË PARË

23/03/2020

NDUE DEDAJ

ASGJË S’ËSHTË SI MË PARË

Cikël me poezi, shkëputur nga libri i sapobotuar, me titull “Mjegullat e gjenezës” (“Geer”, Tiranë, mars 2020)

DHEU I KUQ

Dheu i kuq është fanari im mbi kullën e Rodonit…
Prej dheut të kuq piqen tjegullat e shtëpisë së vjetër
Mos me ra shiu cërkatë mbi gurin e caranit.
Dheu i kuq është gjaku im i pikturuar…

ASGJË S’ËSHTË SI MË PARË

Vitet më rrinë përherë e më ngusht,
ndërsa këpucët përherë e më lirë.

Asgjë nuk është si më parë,
pemët lëshojnë më shumë hije,
dielli perëndon më shpejt,
deti si një bujtinë për pleq.

Asgjë nuk është si më parë,
sidomos kalendari monoton,
që i bien fletët si flokët e borës,
i vetmi që nuk e shoh…

Vitet më rrinë përherë e më ngusht,
ndërsa këpucët përherë e më lirë.

DITËN KUR LEVA

Shëngjergji i karmoi kulshedrat me heshtë…
Çelën sythe trarët e kullës treqindvjeçe n’vërri
gazmuan dhe gurët e shndritshëm të zallit
ku camërdhokët laheshin në hurdha e zinin bërcakë,
u dyndën të afërmit me dhanti të fisme e çifteli
ungji hodhi tre napolona ari n’filxhanin e kafes
dajat erdhën me një dash njëzet e pesë okësh përdore
gratë e fisit zgjidhnin penjtë e lidhur nyje udhës së kroit
dhanë shpirt shtrigat e fundit të shek’llit atë ditë.
Burrat e dheut këndonin këngë majekrahu si në epos,
brofi në këmbë im gjysh si Leka i Lekëve:
“Kullës tonë iu shtua dhe një pushkë”.
Vela si një nanloke e thinjur dimrave
zgjati duart të më lidhte kërthizën…

DËGJOJ HESHTJEN TËNDE

Dëgjoj heshtjen tënde si zukat
Brenda meje – brenda teje,
Koha shkund pemën e viteve
Nuk bëhet dot pjalm e fllad.

Dëgjoj heshtjen tënde si pikon,
Kaq vite e lidhur nyje,
Koha lë njolla mbi pëlhurë,
Afresk që vdaret në muzg…

Dëgjoj heshtjen tënde si qan,
Muzikë e lehtë pa pentagram,
Koha rrjedh si ujët nën urë –
Ne mbi të nuk jemi gjurmë.

TË KISHA QENË RAPSOD

Të kisha qenë rapsod i mehallës sime që flirton n’shi
Shumë gjana ndryshe do të kishin me qenë në jetë,
Emni im do të përmendej anekand si një kreshnik
Do gdhendej në mbishkrime të gurta si i Progonit arbër,
Do të binte për mue trumbeta si për një Uliks të ri.
Qaj e k’ndo për vete dhe ndrikullat e shtetit!
Me ma pas lakmi dhe aedët qorra të shekujve.
Të kisha qenë rapsod i tollovisë sonë tribale
Zanat e maleve do të kishin shti dashtni në mue
Kep më kep, breg më breg e krue më krue
Tue e lanë Fishtën n’shenjtinë e vet lahutmalcore,
Zani im do gjimonte der’ në Këshill të Europit…
Të kisha qenë rapsod i shekullit njëzet e nji,
Eh si do të kisha flatrue në skena dhe arena
Cub i rrokullisë sime pa libra e simfoni,
Qaj e k’ndo për popull, në kor heronj e horra!
Lum e lum si ne, flamujshqyer nëpër boka…

VELA E POETIT

Mali i Preç Zogajt.
I priste lindjet krojeve mbi Lissus,
i vizatonte muzgjet
e mëndafshët mbi det.

Kurrë njeriu nuk matej me malin e vet.

Asnjiherë s’e kam kuptue
si atje nalt n’majën e qelqtë mbi kreshtë
kishte humbun anija me gjith’ direkë
e kishte mbetun si dallgë e ngrime n’ajër
… vela?

Mali i detit
sa herë shkrep dielli lisave ngulun n’kep,
përlind veten.

Tungjatjeta Preç!
Shtegu që zgjatet mbi Manati
për kah kunora e atij mali me vela
asht në ty
orë që zgjohet njiherë në njiqind vjet.

VENDI IM JAM UNË

Vendi im – shullâ në një kreshtë të bardhë dimri
pingrojnë orët e zanat, verrkeqet e orlat…
prej Motit të Madh pret të mirë mot.

Vendi im – qytet amfiteatrosh, kështjellash, ballosh
log bjeshkënamunash, gurrë lugjeverdhash
si një barrë e vrame në brigje të planetit.

Mund të më lëvdoni për shkak të vendit tim
mund të më qortoni për shkak të vendit tim,
vendi im jam unë.

PËR QIELL E PËR DHE

Për qiell e për tokë! baba im bënte be
Toka e qielli bëheshin një…

Ngre dorën nalt, t’i bëj një fotografi qiellit
blici flakëron prej rrezeve të kuqe të planetit Mars,
retë barsa gati për të pjellë foshnjën e lagësht.

Shirat ngjizur me rrufe, mëngjeset kaltuar me erë
ylberi ngulur mbi dy shkrepa si hark triumfi.

Zotat fuqiplotë trazojnë urët e fundit të zjarrit
dehen me verë në bujtinat me flatra
harrojnë ku është ferri e ku parajsa!…

Për qiell e për dhe! baba im bënte be.
Qielli e toka bëheshin një…

Nuk pashë dikë atje nalt
t’i bënte një fotografi robinës së qiellit,
tokës…

KALI IM

Ti je kaq i mirë kur shilohesh për herë të parë,
kaq i urtë kur kullot barë në livadh
kaq i dhembshur kur shtegton me barrë në shpinë
kaq fisnik kur buzë lumit përzien baltën e kuqe
për ta pjekur si bukën në furrë
për tulla e tjegulla, poçe e vegsha.
Por ti je kaq i prapë, kali im
kur sillesh e përsillesh në lëmë
e s’di të dalësh më nga balta,
që vetë ke ngjeshur…

SOZIA

Ra në fushën e luftës
Duke thirrur në kupë të qiellit
Rroftë Mbreti!
Poshtë Mbreti!

TEATRI VDIQ

Perdet ngjyrë vishnje të teatrit
Madhështore si portat e rënda të kështjellave
Befas ranë… para klithmave nudo
Të aktoreve bjonde të shekullit XXI.
Makbethi vdiq lakuriq në skenë,
Hamleti në paraskenë lakuriq vdiq,
Desdemona lakuriq dha shpirt në prapaskenë.
Shekspiri përfundoi në psikiatri!
Deri këtu kishte qenë
Tregjikomedia e tij…

VENDET E VOGLA

Kanë një mallkim vendet e vogla,
Duhet ta dish në cilin krah zgjohen.
Ora e qytetit nuk të ndihmon,
Yjet e horoskopit s’të bëjnë punë.
Ti patjetër duhet t’i ledhatosh ato
Me fjalë e me gjeste miradije.

Nuk u mjafton pjergulla mbi lis
Nuk duan vetëm rrushin e ambël,
Por lisin me gjithë degë e gjeth.
E kanë të vështirë të rritën
Tri pëllëmbë më lart se hija e vet
Vendthit e bekuar, me huqe mushke.

PSALM PËR MALIN

Në veten time fle një mal me kaculitë dëbore në verë.
Ky qe fati im shtegtar me shpendët flatradlirë
Të zgjohem me nji mal nën krye e nji mal mbi shpinë,
Një mal të njehun, një mal të panjehun…

Kurrë nuk u ika maleve në vargje poezie
Me ngja ma pak malcor e ma shum’ mis trotuaresh,
Ani se kur janë zemërue me mue e malin tok
Më kanë gjuejt me fjalën e idhtë “malok”…

Karrocën e ngarkueme me neon e asfalt
E tërheq tërthoreve e qafmaleve gjithkah,
Të ngjizën alpeve simfonitë e njihershme,
Se qytetet patën dalë prej psalmeve të epeve!…

Mos mendoni se jam ndonjë i marrë bri caranit
Që e ndjell qytetnimin me lahutë e fyej,
As murg kambëzbathun malebekues,
Po ma mirë më thoni malcor, se malelëshues.

PËR GJËRAT QË NUK DI

nuk di të luaj melodi me fyell si im gjysh
t’i bie bilbilit, zumares, curles dyjare
nuk di të pozoj krenisht me qeleshen e fisit,
nuk di të lidh kollaren cirka – cirka
sipas shijes së partive cikaloshe shqiptare,
veç lidhësat e këpucëve të mia di të lidh e zgjidh
nëpër oda kullash e monopate!…

për gjërat që nuk di, mos ji i penduar,
ani se ke humbur daullet e turmës.