AT ZEF PLLUMI – DIMNIMI ME UJKUN NË SHPELLË

AT ZEF PLLUMI

DIMNIMI ME UJKUN NË SHPELLË

(fragment nga “Rrno vetëm për me tregue”)

* * *

N’e nesret në mëngjes, hyni aty komandanti. Tha se aty do të rrijshin derisa t’i paraqitshin nji kërkesë komandës, në të cilën të theksohej zotimi për të realizue normen çdo ditë. U diskutue shumë mes nesh. Un ishem kundra çdo deklarate, por shumica ishin të lodhun e të këputun, nuk mund të jetojshin ma me 400 gram bukë thatë e nji gjysë liter ujë. Si ma i shkolluemi që ishem, më ngarkuen me shkrue deklaraten. E shkrova, por nuk mora kurrnji zotim për normen, vetëm se vuna aty që “zotohemi të punojmë sa kemi fuqi”. Kur i shkrova emnat e u desht që të firmoste secili, e shumta ishin analfabetë dhe u dojte vetem me vu gishtin. M’erdhi çudi dhe i pyeta të madhe:

– Po të gjithë jeni të dënuem për politikë?
– Po.

U turbullova shumë: nuk kishem mundsi me e kuptue se ku ishin politikanët e popullit shqiptar. Lutja u nis. Kur shkrova emnat e secilit, vuna re se aty ishin edhe dy katolikë tjerë. Ma vonë iu avita njanit dhe e pyeta:

– Prej ka je ti?
– Prej Kurbinit,- m’u përgjegj.
– Po qysh kur ke ra në burg?
– Tash more djalë, tash kam ardhë un. Me çka mora vesh ti je prift?
– Po.
– Ku ke shërbye, në Mirditë apo Dukagjin?
– Nuk kam sherbye kurrkund, se posa mbarova shkollen kta më prunë ktu mbrendë. Po ty pse të kanë pru këtu? A ke strehue ndonji të arratisun?
– Jo, jo, un ishem vetë i arratisun.
– Ti i arratisun? Po a thu ke njoftë nji dajë timin, Fran Mirin, se andej afër Kurbinit asht sjellë edhe ai.
– Pse nipi i Fran Mirit je ti? Franin jo vetem se e kam njoftë, por në fillim kam ndenjë me të pak kohë në mal, ishte e vështirë me ndenjë me të. A ke ndigjue se ka vdekë?
– Po, tash pak kohë e mora vesh.
– Ai e ka kerkue vdekjen vetë se nuk rrinte rahat. Ai lene se kishte thye burgun e Tiranës e kishte dalë në mal, mbasi ishte kenë i denuem me vdekje: ai kërkonte me vra sa ma shumë komunista, ndersa un ishem xhandar dhe dola në mal vetëm me muejtë me shpëtue që të mos më mbysin në valën e parë. Kur jam nda prej Franit kam pregatitë nji shpellë që e dijshem vetëm un: aty çova disa enë, nji mokën të vogël edhe mjaft krypë, se kur vidhshim ndonji dash a ndonji cjap, për me tha mishin duhej shumë krypë. Zuna vend në atë shpellë e u ruejshem që mos të më diktojë kurrkush: Shkojshem me vjedhë kallomboqa nëpër ara e i barshem në shpellë, i varshem tuba-tuba për me u tha. Kshu ishem sigurue me gjithshka: mish boll, misra boll, krypë po, kishem shti edhe mjaft dru. Shi atje edhe nji puçik uj që nuk shterrej kurr: aty delte e aty hupte. Aty rrijshem un. Aty më zuni dimni. Ti e shef se tash disa vjet dimnat po janë shumë të vështirë e plot borë. Në nji kso netësh unë kishem ndezë aty mbrenda shpellës nji zjarr të mirë me dru lisi ndërsa jashtë kishte nji gju borë. Vazhdonte me ra borë e frynte veri me të këputë. Te zjarmi kishem vu bukën me u thekë e mishin me u pjekë. Po ndjej zhurmë hapash që aviten. Ah, thashë, këta partizanët janë vetë djalli: duen me ndjekë ravët nëpër borë. Kapa pushkën në dorë e i hoqa siguresën. M’erdh çasti i vdekjes. Nuk kishem kah iki: aty m’u donte me dekë si burrat pa dashtë un. Por hapat që hynë në shpellë nuk kjenë njeriut: u duk nji ujk. Hajde, hajde, edhe kjo m’u desh. Me shprazë në ujkun ndigjojshin partizanët. Ndeja gati. Ujku kur pa zjarmin u ndal. Kqyri gjatë e gjatë: u ndeshëm sy për sy; e ndjeva vedin të fortë: kishem zjarrin në mes e pushkën në dorë. Ujku u shtri barkas. Ndej ashtu për disa minuta, mandej u çue, bani edhe pak hapa, para ma afër zjarrit. U shtri barkas e uli kryet si për me fjetë. Un aty roje me pushkë ngrefë. Por ujku nganjiherë i hapte sytë, mandej i mbyllte përsëri. Kur i hapi, ndeja gati e i hodha nji copë bukë të ngroftë. U çue, u avit, e nuhati dhe u largue. Vetëm atëherë u kujtova se ujku nuk han bukë. I hodha nji copë mish të pjekun. U çue, u avit dhe e përlau si ujk. I hodha edhe copën tjetër që kishem për vedi; e përlau edhe atë. U avit nja tre hapa larg zjarrit, u shtri përdhe e u shtri me fjetë. Ai fjeti i qetë gjithë natën e gjatë, ndërsa un roje me pushkë në dorë, pa mbyllë sy. Ai i besohet ujkut?

Për fat sa zbardhi dita, duel ujku. Iu fala nderës Zotit që më shpëtoi prej tij dhe rashë e fjeta: ishem kputë për gjumë. Njatjet vonë u zgjova; dishka po lëvizte nëpër shpellë. Pushkën në dorë e u vuna me shikue. Shof atë ujkun që po tërhiqte zvarrë nji kec. Kur mbrrijti në gjysë të shpellës e lshoi dhe iku me vrap. Un atëherë me shpejtsi nxora thikën e mpreftë e rrjepa, e ndava, e krypa dhe e vara me u tha në tym. Më kishte marrë malli për mish të freskët dhe e vuna në zjarm me pjekë nji copë të mirë. Por, mbasi u err, ujku kthei përsri në shpellë. Hangri çka gjet përtokë. Erdh e u shtri afer zjarmit si natën e parë. Kur hangra mishin e pjekun, pjesën ma të madhe ia hodha atij: u çue me vrap, jo vetëm që hangri mishin por u mundue me blue edhe kockat porsi qen. Kishte me të vërtetë oreks. E para herë në jetë që rrijshem aq afer ujkut. Mbasi hangri, u shtri bri zjarmit e fjeti përnjimend. Ndeja zgjuet deri vonë: ujk ishte ai, a mund t’i besohej? Por dikur më kapi gjumi me pushkë në dorë.
N’e nesret mbramje ujku erdh persri dhe hangri mish të pjekun me shije të madhe e kah i ngulte dhambët, me kqyrte si qen. Në të tretën ditë pruni në shpellë përsri nji ftujë të mirë. Me ujkun u bamë miq e dashamirë. Javë për javë, e shpesh edhe dy herë në javë, më binte në shpellë nji kec o nji qingj, e kanjiherë edhe desh e cjep. E kaluem dimnin bashkë për bukuri. Kur duel pranvera e vera ai aty se aty, por nuk avitej ma tek zjarmi, por rrinte te hymja e shpellës. Thojshem me vedi a thue asht ujk i vërtetë apo ndonji qen që ma ka pru Sh’Martini e Shna Rroku. Lidhëm bashkë nji miqsi të çuditshme, por kurrë nuk u avitëm me përkdhelë shoqi-shojnë.
Kështu vazhduem për rreth 10 muej. Ishte tue u ndie ardhja e vjeshtës me stuhi të trazueme. Ndjeva se në mal krisi nji pushkë. Edhe mue dishka më krisi në zemër. Pata nji shqetsim. A thue,- thashë me vedi,– ma vranë ujkun tem? Ujku nuk kthei në shpellë atë natë. Fjeta pak, se ishem shumë i shqetësuem. As n’e nesret ujku nuk u duk. Vendosa me dalë e me e kërkue. Por, me dalë prej shpelle ku ta kërkojshem ujkun në mal? Nuk mujshem me ndejë ma i vetem, pa ujkun tem. Vendosa: në rasë se më kanë mbytë ujkun, un do të dorzohem. U nisa me kërkue ndonji shpi a ndonji stan. Kishte dy vjet që ishem shkëputë fare prej njerzve e tash jetojshem me nji ujk. E pyeta:

– Keni vra në këto dit nji ujk?
– Çka don me thanë ti me kto fjalë?
– Un due me thanë: a keni vra ndonji ujk, ju ose ndonji i afërm.
– E kujt i thue ti ujk?
– Ujkut. Ujku i malit.
– Ujkut? Po kjo fjalë asht me dyshim.
– Si me dyshim? Ujku asht ujk, ai që mësyn berret e dhitë, i shkyen e i han.

Ai kqyrte pushkën që kishem mbi sup, por nuk e kishte të kjartë se kush isha un: o nji i arratisun a por nji spiun i Sigurimit, që gjurmon të arratisunit. Prandej dyshonte në fjalën “ujk” mbasi të dyja palët e përdorshin për kundërshtarin e vet.

– Due me dijtë,– i thashë,– a asht vra në këto dy-tri dit ndonji ujk që han berret.
– Ujk tamam ujk?
– Po, pra, ujk me katër kambë.
– Për çka dij un ndër këto shpijat tona jo, se e kishem marrë vesht. Megjithktë në shpatin atje përtej kanë stanet disa çobaj, a t’i thrras?
– Po, thirri.

Atëherë ai aviti dy duerët afër gojës dhe thirri të madhe me sa za kishte:

– Ooo oo ju çobanët e Gallatës, a jini aty more…e…e…e! – tri herë thirri kështu.

Prej shpatit tjetër të malit erdh jehona:

– Po ç’thue more…e..e..e?
– O…o o o erdha more…- atëherë u suell e më tha,– hajde të shkojmë se nuk janë fjalë që me i ndie gjithkush.

Un i thashë:

– Nuk vij me ty: shko ti vetëm e pyeti: a thue kanë vra nji ujk në këto dy-tri dit? Un po të pres shi këtu.

Ai më tha:

– A e din se me shkue e me ardhë prej andej të duhen dy-tri orë?
– Pres un, mos u ban merak.

Ai u nis. Në shpatin përtej luginës ndigjojshem cingaret e dhive e kumbonët e berreve. Ndigjojshem edhe fyellin e çobanit e kangën mbas krahit. Kundrojshem për karshi tufat që dalëkadalë zbrisnin në luginë: jetë e bukur, jetë e lirë e jo si ajo e ujkut të shpellave. Mbas pak orësh kthei e më tha:

– Po, more, me të vërtetë ata para tri ditësh e kishin vra nji ujk. Bile, më thanë se ishte kenë ujku ma i rrezikshëm i atyne maleve e që kishte ba dame shumë të mdha. Po ku i din ti kto punë?
– Un? Po, un ishem çoban i ujkut!
– Si? Çoban i dreqit?
– Ee e e… ti nuk din gja: ai ishte ma besnik se çdo njeri. Ndigjo,– i thashë atij burrit,– ti nuk më njef, as un nuk të njof. Un jam nji komit. Jam arratisë tash disa vjet. Po bahen gati 10 muej që kam jetue bashkë me ket ujk. Tash që nuk asht ma ai, un duhet të dorzohem. Më dërgo te posta ma e afërt e partizanve të ndjekjes, a e din ku asht?
– Po kush je ti?
– Mos më pyet. Asht ma mirë për ty e për mue që na mos të njifemi. Un kam dalë në mal vetem me shpëtue jetën time e jo me luftue ndokënd.
– As un,– tha,– nuk kam ndonji lidhje me partizanët: un drue me të dorzue te ata, se përndryshe janë të zotët me më thanë: “Sa kohë e ke mbajtë?” e “Çfarë lidhjesh keni pasë”. Prandej mos më shtjer n’ato punë. Ti don me u dorzue? Dorzoju! Por un nuk të paraqes. Nuk mundem.
– Si nuk mundesh? Ti fiton pikë. Të quejn patriot të mirë.
– Jo, nuk due shpërblim prej kurrkuj: nuk due me më dalë zani as për mirë, as për keq. Aman mos i thuej kurrkuj se jemi takue bashkë. Un kam me të përcjellë derisa ta shofish përkundruell komandën partizane, atëherë asht punë për ty: në daç dorëzoju, në daç mos; mue mos më përziej as për të mirë, as për të keq. Ban se nuk jemi pa kurr.
– Kur u dorzova, menjiherë filloi hetuesia: Ku ke ndejë? Me kë ke ndejë në mal? Kush u ka furnizue me ushqim? Çfarë lidhjesh organizative e politike e njiqindmij pyetje të kota.

Un u tregova të vërtetën, se nuk kishem dalë në mal për trimni, por për frigë, për me shpëtue vedin, se si kishem ndejë me ujkun për nji kohë aq të gjatë etj. Ata nuk më besuen e më thojshin:

– Pse fëmij jemi na, që të na gënjesh ti me prralla! Por, mbasi un nuk kishem fjalë të tjera e kërkojshem që puna të delte në shesh, u thashë se atje në shpellë un kishem ushqime rezervë edhe për gjashtë muej, por ishem dorzue mbasi më kishin mbytë ujkun, mikun tem.

Nji ditë prej ditësh, më shoqnueri ma nja gjashtë vetë partizanë e dy oficera. M’u desh me i çue deri te shpella. U çuditën kur panë me sy të vet tanë ato misra të vjerruna, gjithë atë mish të thatë e të krypun e tana ato lkura e postiqe.

Më kthyen në hetuesi. Ai hetuesi më tha: shokët kanë vertetue fjalët tueja. Megjithkëtë un nuk i besoj dhe, që ta dijsh, ti do të dalish në gjygj e do të dënohesh 20 vjet formalisht, sepse për ty tash fillon hetuesia e vërtetë se na nuk kemi pasë ndër lista tona kurrkund emnin tand.
Mbasi u dënova, më prunë këtu si ju të tjerve.

Mbeta gojëhaptë. Çka ishte kjo? Prrallë, mrekulli o histori?
Thuej si të duesh. Por jeta që kam kalue ma vonë më ka vertetue se shtazët e kanë ndjenjën e dashunisë ma shumë se shumë njerz të kësaj epoke, që e thrrasin “e kulmit të përparimit”.