PERIKLI MBORJA – HIPNAGOGJI (Në tri tabllo)

PERIKLI MBORJA

HIPNAGOGJI
(NË TRI TABLLO)

Para la señora Olga Rera:
“Porque sabes que siempre
te he querido”

I. NATYRË

Një qiell i gjërë, bojë deti. I një kaltërtie të dëshpëruarshme. I një dëshpërimi të kaltërtë. Një kope resh qumështore të zëna dorë-për-dore, nxitohen për të ikur. Nuk dihet se ku.

Sa mban syri, shtrihen ethet e dritës mi qiellin pa orizont.

Një det i gjallë bojë qielli, i njëjtë me veht-vehten, çpalos arkun madhështor të lyer me gjak, arkun e orizontit të lirë.

Uji duket i llagartë dhe pliset e tij, ëmbëlsisht rendin njëra pas tjetrës. Një tantellë e hollë: shkumba. Aq pak shkumbë.

Disa inxhi shkëlqejnë, lëvizin, lëkunden, vallojnë mbi sipërfaqje. Këtu një e murmë pak trëndafil, një trëndafil pak i murmë. Atje manushaqja e një amethisti të zbetë.

Më lark shkëlqimet e ndruarshmë, po thuaj se t’argjënta të opalit.

Një atmosferë krejt e pa qënëshme, diskrete dhe plot hir, një lloj pluhur dielli i bën të ngrohta dhe misterioze, ashtu si vijat e larkme të brigjeve në perëndim.

Është pafajsi e detit midis dy ëndërave, që me madhështi fshin me një hov tërë trishtimin tim, ashtu sikur më hedh jashtë kohës.

II. NATYRË E VDEKUR

Një qitharë nervoze, pa zot. Pa duart e të zot.

Telat gati për t’u cimbisur. Presin të zotnë.

Tela memece për qejfin e syve dhe jo për atë të veshëve.

Pranë saj një lule lint. Ç’lule e çuditëshme!

Në ç’shkretëtirë ka qenë fekonduar?

Me petulet e ftohta, të bardha, akullore, pa erë.

Është një orkide. Me gjëmba.

Një banane portokall. E butë, si një tokë e lëruar taze. Pemë plot ëndërime të deteve të larkme dhe të nxehtë.

Disa goca dhe lule deti. Plot oqean. Po pa jetë.

Të bardha, të murme, të florinjta, mbi një gazetë të zhubravitur, të vjetër, të zverdhur.

Gazeta tregon kronikat e dashurive të kaluara të një asi maço me damën e zemërës.

III. NATYRË E GJALLË

Një grua lakuriq. Më lakuriq se një thikë. Thika e ndryshkur e qetësisë.

Çlodhet nga lodhjet e jetës. Mishi i saj i lëmpitë si mëndafshi, i zbetë si drita e një feneri nate, i ndritur. Nuk lëvis, po duket sikur lëvis.

Duket sikur nuk lëvis dhe lëvis. E lëmpitë, e mëndafshtë, e zbetë, e lëvizëshme.

Supet e gjëra. Supet e holla. Vithet e dala. Krahtë, po, krahtë plot dritë, krahtë plot hir. Lakuriq tregon dëshirën që parandjen, paradëshëron, paradashuron.

Përzjehet me kujtimin që deformon në mënyrë skandaloze, heq xvarë në gjak misteret pa funt. Trupi i saj i ngrohtë si një sisë.

S’ka tjetër stoli përveç urtësisë së pashoqtë të saj.

Pse më sjell ndër-ment ëndërën e një jete bojë agimi?

Fytyra e saj klorotike, e verdhë, hënore. Leshrat e zeza, ebeni, vajore.

Dhe në hijen e fytyrës së saj, – hieja e pafajsisë – e bardha e syve heth një vetëtimë jete. Pse fytyra e saj evokon në mëndjen time fytyrën e një njeriu që heq shpirt me sytë e çakaritura dhe me gojën e çapluar?

PERIKLI MBORJA

---