ERVIN NEZHA – VDEKJA E LUMTUR E LUDOVIK STAZINSKIT

ERVIN NEZHA

VDEKJA E LUMTUR E LUDOVIK STAZINSKIT

-Tregim-

Plakut Ludovik Stazinski nuk ia kishte marrë mendja kurrë se ditët më të lumtura të jetës do i kalonte në një azil të ndyrë, që ndodhej në periferinë më të errët të qytetit.

Ky azil privat grumbullonte të moshuar, që e kishin kullotur livadhin e jetës dhe nuk donin të bëheshin më barrë për familjarët. Shumica e tyre qenë të sëmurë, që lëngonin në shtrat, por kishte edhe nga ata që ditët i kalonin duke luajtur domino ose shah në oborr. Këta qenë më të fortët, që jeta nuk i pati mposhtur plotësisht. I tillë qe edhe Ludovik Stazinski, shpatullmadh dhe i rëndë, me tipare të rregullta, të cilat tregonin se nuk qe tamam një burrë që kishte marrë fund. Ky i kalonte ditët i vetëm, duke vështruar kalimtarët e rrallë që vozisnin shëtitores, pasi të tjerët që kishte rrotull i përbuzte. Kjo shëtitore qe një rrugë shumë e bukur, e stolisur nga blinjtë dhe portokajtë e mbjellë nga të dy krahët. Karshi azilit, si për ironi, shtrihej varreza e qytetit, një varrezë si gjithë varrezat e tjera, ku shikoje varre të lyera me gëlqere, varre të mbuluar nga bari, kryqe të rregullta, kryqe të thyera, drurë të mbjellë qiparisash dhe bredhash, si dhe buqeta të vyshkura me lule. Zoti i kësaj varreze të paqtë qe varrëmihësi Olaf, një burrë i paktë, i kërrusur, me fytyrë të imët dhe hundë majuce si sqep. Pardesyja e vjetër e zezë dhe kërrusja që kishte në shpinë i jepnin pamjen e një korbi që pret me nge të rrëzohet dikush përgjithmonë, që të nisë gostinë e vdekjes. Shëtitorja e bukur ngjyrë gri qe lumi Karont, që ndante botën e të gjallëve nga bota e të vdekurve. Nuk kishte ditë që një i moshuar i azilit të mos kalonte nga krahu tjetër i shëtitores. Domethënë t’i linte azilit shëndenë përgjithmonë. Kishte raste kur shëtitoren e kalonin edhe dy ose tre të moshuar në ditë. Për të moshuarit e tjerë këto qenë ditët më të rehatshme, sepse varrëmihësi Olaf ishte i zënë me punë dhe ata nuk besdiseshin nga vështrimi i tij prej korbi, që u fuste të dridhurat.

Një ditë dielli lindi ndryshe dhe plaku Ludovik Stazinski e ndjeu veten të etur për të jetuar. Kjo ngjau kur një vajzë imcake, me syze me skelet të trashë dhe flokë të lëshuara, veshur me një fustan të shkurtër vere, kaloi fill e vetme në shëtitoren e shkretë. Ludoviku u ndodh si zakonisht në verandën e katit të dytë të azilit për të marrë ajër të pastër. Vajza ngriti sytë lart dhe sytë e saj u puqën rastësisht me ato të plakut që po e shikonte me kureshtje. Ajo buzëqeshi dhe i ngriti lehtë dorën. Edhe ai e ngriti dorën dhe ndjeu një kënaqësi dehëse, që e futi në mendime të thella. Diku i kishte parë ata sy, shumë e shumë vite më parë, por nuk e dinte se ku. Ndoshta vetëm i dukej. Kështu duhej të qe, se, që pas vdekjes së Suzanës, gruas së tij, kishte takuar shumë pak femra në jetë. Ndaj ishte i bindur se ata nuk qenë sytë e gruas, e cila ndryshe nga vajza kishte pasur ca sy ngjyrë ngjyrë hirre, që nuk shprehnin asgjë. Plaku erdhi në vete shpejt, në syprinën e tryezës vuri re një kavanoz, brenda të cilit qe vendosur një buqetë me trëndafila. Hoqi një nga uji, atë më të bukurin dhe ia hodhi. Vajza e mori në duar, i hoqi erë, vuri buzën në gaz dhe u largua.

Të nesërmen, në të njëjtën orë, vajza me biçikletë kaloi sërish. Qe nje ditë e ngohtë. Dielli vërtet qe më i bardhë, por ngohte më fort se një ditë më parë. Një bilbil këndonte mbi degën e një druri çikarte. Ajo ndali biçikletën, vuri re plakun në verandën e katit të dytë dhe përshëndeti lehtë pa e vënë re kush. Plaku i hodhi një trëndafil tjetër, ajo e mori dhe u largua sërisht. Dëlirësia e saj duket sikur çeli një shteg drite në shpirtin e zymtë të Ludovik Stazinskit. Ky pas shumë e shumë vitesh po ndiente një gjendje të provuar, të cilën gati e pati harruar. Tani edhe me të tjerët sillej më butë, i dëgjonte dhe përpiqej t’i ndihmonte kur mundej.

Vajza kalonte çdo ditë në të njëjtën orë dhe plaku dilte çdo ditë në ballkon. Tashmë, atij i qe bërë zakon të mbante gjithmonë pranë vetes një trëndafil. Vajza qëndronte, e përshëndeste, merrte trëndafilin dhe vazhdonte udhën. Kjo ndjenjë e re që i lindi në shpirt, e rinoi plakun, e bëri të harronte të gjitha dhimbjet që kishte në trup. U ndje më i fuqishëm. Më i bëshëm dhe mendja i thoshte se edhe vajza e donte. Fundja përse do të zgjidhte ta përshëndeste atë, pikërisht atë, në turmën e aq e aq të moshuarve të tjerë që mbushnin ballkonin dhe oborrin e azilit.

Një ditë vendosi ta ndiqte vajzën. Kjo ndodhi kur mendjen ia trazoi aroma e blirëve që kishin çelur. Një javë më vonë, vajza mbërriti si zakonisht në orën dhjetë. Hodhi vështrimin nga ballkoni i azilit, por miku i saj nuk ndodhej aty. Priti një copë herë, por ai nuk doli në ballkon. E trishtuar shaloi bicikletën, i shpëtoi vështrimit të hollë të Olafit plak, që vazhdonte të qëndronte i kërrusur si korb në mes të mbretërisë së tij të të vdekurve dhe iku.

Ludoviku qëndroi i fshehur pas avllisë së azilit. Kur vajza lëvizi, lëvizi edhe ai, e ndoqi vajzën pas, në çdo gjurmë, ashtu në heshtje, pa i rënë në sy. Mendoi se ajo do të ndiqte shëtitoren.

Ndjeu një djegie në stomak kur e pa të kthente, për t’u futur në varreza. Vajza vështroi njëherë rrotull, por nuk pa njeri. Edhe Olafi qe larg. Ndaloi bri një varri të ri dhe u trishtua. Aty qe heshje, heshtje e frikshme, siç është heshtja në varreza. Frynte vetëm një fllad i lehtë që tundte degët e bredhave. Ludoviku ia nguli sytë këtij varri misterioz. Tuma e dheut ishte e pangjeshur dhe dukej se ky varr qe mbuluar vetëm pak ditë më parë. Asnjë fije bari nuk kishte mbirë mbi të. Vajza largoi një trëndafil të vyshkur dhe vendosi një trëndafil të freskët. Tutje qenë ca të tjerë të vyshkur që nuk hynin më në punë për asgjë. Në kryqin e drunjtë të varrit qe stampuar emri i Ludovik Stazinskit, si dhe data e vdekjes. Burri ndjeu sërisht një djegie në stomak. Kishte vdekur një javë më parë, por për çudinë e tij askush nuk i pati thënë asgjë.

Farret 14/10/2020